βιογραφικό από την ατομική έκθεση"ο τρόπος του λέγειν"Στέλλα

αντί-βιογραφικό

               Curriculum vitae

  Στο χώμα φύτρωσε μικρό ένα κορίτσι με δαχτυλίδια στα μαλλιά. Και χώρεσε στο βλέμμα του το πρώτο, μια σοκολατένια αγκαλιά με μια ελιά στο μάτι. κι έτρεξε το χρώμα το καφέ στ’ άσπρο του χαρτί να φτιάξει χρόνια ˙ καθώς τα χέρια άπλωνε ν’ αγγίξει δυο λατρεμένα πουλιά, μεγάλα, με γερά φτερά που νωρίς θα πετούσαν κι έφτιαχναν χάρτες όμορφους για ταξίδια μακρινά. Κι έπλαθε και ζωγράφιζε η μικρή χρωματιστά ονειράκια και τα’ χτιζε για ν’ ανεβεί στον πύργο τους. Που ‘χε υπόγειο βαθύ κι εκεί, τα πιο γερά του τα θεμέλια. Άντρα λευκό μ’ ένα ρυθμό στα μάτια και χίλια ξύλινα κουτιά, με τόνους τρελά γρανάζια, τικ τακ, να στοχεύουν τους δείκτες τους πάντα, λίγο πιο πάνω απ’ το επόμενο όνειρο. Πάντοτε λίγο πιο ψηλά και πιο ψηλά και ίσως λίγο πιο βαθιά μέσα της κι άλλο λίγο, χόρευε με καμπάνες ρολογιών και με τραγούδια κοριτσιών. Κι είχε δυο χέρια ξύλινα, που βγάζαν δάχτυλα κλαδιά και τα κλαδιά κλαδιά τους. Δυο χέρια ζωντανά, που φτιάχναν τα παιδιά τους, δίχως πολύ να τη ρωτούν.           Κι  έφτιαχναν δρόμους τα κλαδιά, δρόμους με χρώματα, που ποτιστήκαν γέλια και δάκρυα, που συναντήσαν έρωτες και φτιάξαν ρίζες κι ανέβηκαν στον ουρανό. Κι εκεί ένα μολύβι μαγικό κάποιου ζωγράφου, έφτιαξε στη μικρή ένα σπίτι. Σπίτι γλυκό με δυο παράθυρα που βλέπανε στο άπειρο. Και μες στο σπίτι δυο μικρές τεράστιες αγάπες. Που γραπωθήκαν στα κλαδιά και τα κλαδιά ανθίσαν και βγάλαν φρούτα ώριμα κι απ’ τη μικρή μια μάνα. Και βρήκε κάθε πινελιά μια τέλεια θέση. Κι εκείνο τα’ άσπρο της χαρτί άρχισε να’ χει προοπτική-να γίνει το όνειρο ζωή, μια τέτοια  δύσκολη εποχή, πινέλα χρώματα μαζί, να βγάλει το ψωμί της,τρόπος του λέγειν.

 

 

                                                         Στέλλα.Μ